(Je kan ook de video bekijken onderaan het bericht)
Ik heb besloten om dit hele persoonlijke verhaal toch met jullie te delen. Waarom ik dit met jullie wil delen is omdat ik van mensen om me heen of in de praktijk vaker hoor dat er schaamte zit op sommige onderwerpen. Schaamte op persoonlijke stukken. En schaamte heeft de neiging om je weg te houden van de oplossing. Om je weg te houden van het aanpakken. Schaamte houd je in haar greep als je niet oppast.
In mijn geval wil ik het hebben over schaamte op het vragen van hulp. Bij mij begon het eigenlijk vrij vroeg. Ik ben op mijn 12e doorverwezen naar een psycholoog omdat ik heel veel overgewicht had en de schoolarts vond dat ik moest praten met iemand. Toen ik dat vertelde thuis zijn moeder tegen mij; “maar je bent toch niet gek?”. Voor mijn moeder was dat een hele normale reactie. Zij is opgevoed met de gedachte dat alleen mensen die geestelijk in de war waren naar een psychiater gingen. Ondersteuning bij emotionele en geestelijke problemen was nog helemaal niet bekend bij de meeste mensen. Maar je kan wel inschatten dat ik nooit bij die psycholoog terecht ben gekomen. Want je bent op je 12e niet in staat daar tegen in te gaan, ik in ieder geval niet. Dus ik heb nooit aangegeven dat ik daar wél behoefte aan had en dat ik hulp nodig had.
Op mijn 18e liep ik eigenlijk tegen hetzelfde aan. Mijn zelfvertrouwen was op een niveau van 0,0. Ik vond mezelf lelijk. Ik vond mezelf te dik. Ik was vies. Ik was niet leuk. Ik was alles wat iedereen tegen mij zei op het moment dat ze mij pesten. En door al dat pesten was ik het allemaal gaan geloven. Maar op dat moment koos ik ervoor om met iemand in gesprek te gaan. Dat heeft me wat verlichting gegeven. Ik was in ieder geval in staat om weer enigszins normaal te functioneren.
Op mijn 22e heb ik een relatie gekregen met de vader van mijn kind. Helaas hield deze relatie geen stand. Een van de redenen was dat we elkaar versterkten in al onze trauma’s en patronen. Op dat moment herkende ik dat nog niet en wist ik al helemaal niet hoe ik daar mee om moest gaan of wat het inhield. We hebben geprobeerd dat te veranderen maar de relatiepsycholoog waar wij naartoe gingen kon er ook niet doorheen prikken. Dat mijn huwelijk stuk ging nam ik mezelf enorm kwalijk, want ik heb een kind en ondanks dat ik wist dat het voor hem heel ongezond was om in deze gezinssituatie te blijven vond ik dat ik gefaald had als moeder. Mijn manier om hiermee om te gaan was keihard doorwerken en het zelf oplossen, want dat had ik geleerd. Je moet het zelf kunnen. Je bent sterk genoeg om alles op te lossen en je moet alles onder controle hebben. Hulp vragen doe je niet. Dus besloot ik om gewoon keihard door te pakken met het gevolg dat ik op mijn 40e mega in de burn-out knalde.
En wat ik je nu ga vertellen voelt heel kwetsbaar en persoonlijk, maar ik wil het je wel vertellen omdat in kwetsbaarheid ook kracht zit.
Toen ik in de burn-out zat vond ik dat ik twee keuzes had: of ik maak er een eind aan of ik ga nu eindelijk die enorme teerput (het voelde meer als teer omdat het taai en donker en hardnekkig was) aanpakken en kijken of ik eruit kom. Zoals ik vertelde heb ik een kind, dus ik besloot om het te gaan aanpakken en als dat niet lukt, kan ik altijd nog voor optie 1 gaan. Maar dan had ik het in ieder geval geprobeerd.
Zo diep zat ik op dat moment dus.
De pijn was ondertussen zo groot dat het me niets uitmaakte wat anderen zeiden. En dat het me niets meer uitmaakte wat mijn hoofd (mijn schaamte) mij vertelde waarom ik het allemaal niet moest doen. Ik realiseerde me dat ik het zonder iemand anders nu niet kon.
Ik kwam (met enige omweg) terecht bij een psycholoog die mij ontzettend goed ondersteunde. Het was een trauma psycholoog en ik dacht nog ‘ik heb helemaal geen trauma’s’ maar kwam er al heel snel achter dat zij de eerste was die door mijn verhaal heen prikte. Want ik was namelijk enorm goed om alles wat krom is recht te breien. Niet bewust; ik hield mezelf dus ook voor de gek. Ik was zo ontzettend sterk in mijn hoofd dat ik geloofde wat ik mezelf wijs maakte.
Door de psycholoog ging ik onderzoeken wie ik nou daadwerkelijk was. Iets wat ik mezelf nooit had afgevraagd omdat ik me altijd zo had aangepast naar de mening die anderen (tenminste zoals ik dacht dat anderen) vonden dat ik moest zijn. Dus ik stopte mezelf in een doosje dat niet paste. Met behulp van de psycholoog en EMDR kwam ik daar langzaam van los. Ontdekte ik langzaam wie ik authentiek ben. Ik kwam erachter dat ik mezelf wel leuk vond dat ik er mag zijn, dat ik humor heb en volgens velen een warme persoonlijkheid. En tuurlijk heb ik ook gewoon mijn lelijke dingen en mijn zwarte randjes en kantjes. Maar die mogen er zijn.
Waarom vertel ik dit?
Omdat mijn schaamte zo groot was dat ik mezelf had overtuigd dat ik het alleen moest doen. En toen ik wel hulp ging zoeken, ik erachter kwam dat ik me daar helemaal niet voor te schamen. Juist niet. Want op het moment dat jij in je proces zit, het juist het moment is dat jij niet in de gaten hebt in welke patronen je zit. Dan ben je eigenlijk een beetje zoals een paard met zo’n klep aan de zijkant van zijn hoofd. Je kan alleen vooruit kijken en daardoor kan je niet het hele plaatje overzien. Wat een therapeut doet is dus zeggen; oké, maar kijk eens naar links. Wat zie je daar? Klopt het met de werkelijkheid? En door dat samen met een therapeut te doen ben ik in staat geweest om uiteindelijk te komen waar ik nu ben.
Het is zelf zo dat het me heeft gevormd als therapeut en gezorgd dat ik in staat ben om mensen te helpen om ook die stappen te zetten.
En ik hoop van harte dat ik voor anderen dat lichtpuntje kan zijn in de duisternis. Het lichtpuntje waar je dan voorzichtig naar toe kan komen en dan samen kunnen beginnen aan je innerlijke reis. Een reis naar heling en vrijheid. En ik hoop dat ik je kan begeleiden op die reis. Daarom zeg ik ook altijd; ik ben een innerlijke reisbegeleider. Op het moment dat jouw pijn zo groot is dat je hulp zoekt, begeleid ik jou op je reis en ga ik je helpen om inzicht te krijgen in je patronen en trauma’s en in die stukken die jou weerhouden om je volledige potentie te kunnen leven.
Schaamte is iets, want iedereen voelt. Het is iets wat iedereen op welk moment dan ook ergens in zijn/haar leven voelt over iets. En in schaamte zit kracht. Want op het moment dat jij door die schaamte heen gaat en jouw stukken aanpakt en jouw donkere stukjes aankijkt, komt er een enorme kracht vrij. Jouw kracht. Die je in kan zetten voor een nieuw leven wat wel bij je past.
En ja. Ook als therapeut kennen we schaamte. Maar gelukkig weet ik ook hoe de andere kant eruit ziet. De vrijheid, de mogelijkheden. Dus wil ik samen met jou die stukken aanpakken. Dat wil niet zeggen dat ik het voor jou ga oplossen. Dat moet je zelf doen. Dat hele stuk over hulpvragen hoort niet je moet het alleen doen, is eigenlijk dus niet kloppend. Want je doet het zelf. Het enige is dat ik in dit geval ik jou help door vragen te stellen. En door gewoon aanwezig te zijn. Om je te helpen hele kleine stapjes te nemen in het proces. Stapjes naar jezelf. En dus help met het loslaten van schaamte. En als je dat eenmaal gedaan hebt, is er zoveel mogelijk.
Mind-blowing.
Ik ben zo ontzettend dankbaar voor degene die toentertijd mij op haar manier geholpen heeft. Uiteindelijk ben ik nog veel dieper mijn problemen en patronen gaan aanpakken door middel van regressietherapie. Maar dit is niet nodig voor iedereen. Soms is het voldoende om met een lifecoach of met een psychotherapeut of op een andere manier ermee aan de slag te gaan. Voor mijn vakgebied is echter enorm belangrijk dat je alles aanpakt zodat je ‘op afstand’ neutraal en zonder oordeel iemand kan begeleiden. Zodat niet triggert op dezelfde stukken als je client. Want dan kan je niet hun lichtje zijn.
Dus lang verhaal kort:
Vanuit mijn eigen schaamte heb ik ontdekt dat in die schaamte een enorme kracht en vrijheid schuilt áls je bereid bent om het aan te pakken. En dat iedereen momenten heeft van schaamte en dat ik als therapeut niets kan bedenken waar jij je voor zou moeten schamen. Dat het ook bij mezelf wel eens niet zo lekker loopt maar dat ik áls het gebeurd ik er niet meer zo van slag van ben.
Dus mijn uitnodiging naar jou;
Als de pijn of het ongemak zo groot is dat je er wat aan wilt doen, vraag hulp! Je hoeft het niet alleen te doen. En bij sommige stukken is het haast onmogelijk om het alleen te doen omdat je het grote plaatje niet kan zien.
Wil je erover praten? Wil je hulp? Wil je meer informatie? Laat het me weten.
Via de website kan je contact opnemen en/of een afspraak maken. Ook kan je hieronder je reactie kwijt.
Liefs, Ritska
(Delen = lief!)
(Foto door Andrew Neel op Unsplash)
