HELP Sinterklaas, Kerst en de jaarwisseling komen eraan!
In de roes van de media word je meegevoerd in een wereld vol gezelligheid en liefde. Samen eten, cadeaus uitpakken, contacten aanhalen en samen tijd doorbrengen. En dat allemaal in warme, fuzzie harmonie met elkaar.
Maar in sommige gevallen vormt al deze ‘gezelligheid’ een dikke vette error in het hoofd. Want wat als jouw familie helemaal niet zo ‘gezellig’ is? Wat als je helemaal geen partner hebt en dit in deze tijd nog pijnlijker voelbaar is? Wat als je het gevoel hebt dat je altijd in de maand december je nog meer in een kreukel moet vouwen dan normaal al het geval is? Dat je nog meer moet aanpassen? Dan je er niet onderuit komt om tóch met die ene aan tafel te zitten terwijl je eigenlijk alleen maar wilt wegrennen?
Je reactie op deze decembermaand kan zomaar een trauma-reactie zijn. En dan hoor ik je waarschijnlijk denken; nou-nou, traumareactie. Zo traumatisch is het helemaal niet. Ik heb gewoon een stomme familie. Anderen hebben het echt nog veel slechter.
Ook het relativeren en het filen onder het kopje ‘anderen hebben het nog slechter’ is een traumareactie. Het is dingen fijner maken dan ze zijn. Het is trouw blijven aan je ouders. Het is jezelf kleiner maken dan dat je hoort te zijn. Het is je eigen plek niet kunnen of willen innemen.
Op het moment dat je niet op een gezonde manier bij je familie kan zijn met de feestdagen (of welke andere dag dan ook), dan mag er iets geheeld worden. Dat betekent niet dat je altijd volledig ontspannen moet zijn om het als gezond te kunnen ervaren. Dat betekent dat je inzichtelijk hebt hoe de familiedynamiek in elkaar zit. Hoe jij daar als persoon mee om kunt gaan zonder enorm getriggerd te worden. Dat je jezelf weer op een juiste plek hebt gezet (bijvoorbeeld weer de kind-plek inneemt in plaats van de plek naast een ouder (of erboven)) of dat jij die stukken in jezelf hebt geheeld zodat jij zonder pijn/spanning/stress/angst/irritatie etc. aanwezig kunt zijn in jezelf, bij je familie. Zonder datgene wat er is gebeurd goed te praten. Maar doordat je datgene wat er is gebeurd hebt gezien, geheeld en daar nu rust in hebt.
Maar als je nog niet zo ver bent?
Kijk in mildheid naar wat er gebeurt.
Ja, ik weet dat is best een opgave. Maar als jij genoeg ruimte in jou kan creëren om te kunnen kijken naar wat er nou precies gebeurt, schept dit rust en inzicht. Als je in plaatst van meteen reageert nou eerst eens kijkt in kinderlijke nieuwsgierigheid. Wat gebeurt er nou eigenlijk? Wat is het patroon van mijn moeder/vader/broer/zus ander hier nou precies in. Oh ja, ik zie het; ze moet de ander weer redden of ze moet weer gered worden. Oh ja, elke keer als ik iets weg waardoor ze bij hun gevoel komen dan vluchten ze weg of snauwen ze me af. Oh ja, elke keer als ik 1 vinger geef word ik meteen weer in de symbiose getrokken met mijn moeder. Als je al geoefend hebt of wat verder bent in je proces kan je hier bewust mee om gaan en naar handelen. Op een manier waarbij jij in mildheid kijkt naar wat er gebeurt. Zonder oordeel.
Als je daar nog niets mee kan omdat het bij jou nog niet geheeld en ontkoppeld is, laat het gewoon gebeuren. Dit is altijd al zo geweest je had alleen het mechanisme nog niet duidelijk. Na deze dagen kunnen we gaan kijken wat er nodig is om het aan te pakken zodat deze dagen bij het verleden gaan horen.
Vaar je eigen koers
En kijk wat er gebeurt. Ben jij altijd degene die zich aanpast? Ga eens oefenen met je niet de hele tijd aan te passen. Probeer van tevoren helder te krijgen wat belangrijk is voor jou. En ga daar echt voor staan. Ik noem dat; chose your battle. Oftewel kies je gevecht.
Als je bijvoorbeeld altijd commentaar krijgt over de opvoeding van je kinderen, wat je op kerstdag doet aan activiteit (of juist niet) én je kookkunsten, kan je van tevoren bepalen waar je geen concessies meer in wilt doen. Is dat bijvoorbeeld de opvoeding van je kinderen dan ga je daarvoor staan. Bij de andere zaken veer je gewoon mee zoals je altijd hebt gedaan. Daar zit namelijk een overlevingsmechanisme/coping mechanisme op en die mag je gewoon laten bestaan. Je hoeft niet alles gelijk aan te pakken of goed te doen. Je mag kiezen. Door tegen bijvoorbeeld je ouders te zeggen; ik vind het fijn dat je goed advies hebt maar ik ga het op mijn eigen manier doen, kan je oefenen in je eigen koers varen. Waarschijnlijk moet je dat nog een aantal keer herhalen omdat ze niet gewend zijn dat je ‘tegen ze in gaat’. Maar dat is oké. Blijf het in rust herhalen en aangeven dat je er nu niets mee doet en ga dan iets anders doen. Beide partijen kunnen hierdoor wennen aan de nieuwe grens. De ene partij dat die wordt aangegeven en de anders aan het vasthouden hiervan.
Lukt het niet goed? Wees mild. Je hebt het geprobeerd en dat is belangrijk. Volgende keer probeer je gewoon weer. Lopen kon je ook niet in 1x zullen we maar zeggen.
Kies voor jezelf
En als het echt tegen alles ingaat en je het gevoel hebt dat je er echt niet wilt zijn (bij familie, op dat ene feestje of anders) dan kies je voor jezelf.
Nee, dat is niet egoïstisch! Dat is luisteren naar je gevoel en jezelf genoeg respecteren dat je daarnaar luistert en handelt. Dat is gezond met je grenzen omgaan. Dat is (eindelijk) je plek innemen. Dat is niet meegaan in de familiedynamiek die je ziek maakt. Dat is je niet laten manipuleren. En als je dat nog moeilijk vind omdat je nog niet zo ver in je proces bent dat je dat al goed kan/geoefend hebt, dan meld je je ziek. Want dat is in de kern ook wat er gebeurd. Je wordt ziek (geestelijk en vaak ook lichamelijk – misselijk, spierspanning, hoofdpijn) van een omgeving waar je niet veilig jezelf mag en/of kan zijn. En je hoeft niet uit te leggen wat er is.
Ik realiseer me dat het behoorlijk moeilijk is hiermee aan de slag te gaan als je nog niet begonnen of aan het begin bent van je eigen proces. Mocht je er echt (nog) niets mee kunnen ga dan gewoon wel. En probeer dan alleen maar te kijken wat de patronen zijn die er spelen. Dan kan je daarna daar mee aan de slag.
En waag het niet om daarover boos op jezelf te zijn! Als je beter kon, deed je beter. Want dit is het laatste wat je wilt.
Mijn laatste opmerking:
Wees je bewust dat je ouders/familie of degene waar het niet zo lekker mee loopt, net als jij hun patronen en beschermingsmechanismes hebben. Ook zij hebben traumareacties (te heftig reageren op dingen) die ze waarschijnlijk zelf nog helemaal niet in de gaten hebben. Als je weet dat ze reageren vanuit en patroon/mechanisme of trauma, weet je ook dat dit geen vrijwillige keuze is. Dit gebeurt onbewust. Ondanks dat de uitwerking van hun reacties/handelen soms pijnlijk en verwoestend hoeft aangevoeld hebben ze dit dus niet bewust gedaan.
Nu je dit weet geef ik je het volgende mee: Praat het niet goed (want het is wel degelijk gebeurd!) maar probeer er geen oordeel over te hebben. Jij bepaalt wat je verder met de impact hiervan gaat doen! Daar hebben zij geen controle over.
In krachtige mildheid wens ik iedereen datgene wat ze nodig hebben om de moeilijke, uitdagende en/of pittige dagen, liefdevol te ervaren.
HEB JE NAAR AANLEIDING VAN DEZE BLOG VRAGEN OF OPMERKINGEN? LAAT HET ME WETEN.
Via de website kan je contact opnemen en/of een afspraak maken. Ook kan je hieronder je reactie kwijt.
